Πλουμί project: Κάπως έτσι πέρασε και η Τσικνοπέμπτη στο Πλουμί

Η αλήθεια είναι ότι όσες στιγμές κι αν έχουμε περάσει με μουσική ή χωρίς, υπάρχουν κάποιες ημέρες που βάζουν τους δικούς τους όρους και κανόνες, ακόμα και σε ένα ιδιαίτερο χώρο όπως το Πλουμί. Μια τέτοια μέρα είναι και η Τσικνοπέμπτη. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν κατ'αρχήν να υποδεχτούμε μια τέτοια ημέρα με μουσική. Ο δικός μας Γιάννης Δερμιτζάκης στο ούτι, μαζί με το Θέμη Πολυζωάκη στο βιολί, την Ελεάννα Παπανικολοπούλου στα κρουστά και το Μανώλη Τζανάκη στην κιθάρα αλλά και το μπουζούκι, ήρθαν στο Πλουμί την Πέμπτη το απόγευμα, με τον καιρό έξω να καταστρέφει σταδιακά όλα τα σχέδια που μπορεί να κάνει κανείς μια τέτοια ημέρα που συνήθως συνοδεύεται από δραστηριότητες υπαίθριες.
Και εδώ θα κάνουμε μια στάση, γιατί για κάποιους μουσικούς αλλά και τα μουσικά σύνολα γύρω τους πρέπει να λέει κανείς την αλήθεια, όσες φορές και να τη λέει.
Η συγκεκριμένη μουσική παρέα, η οποία έχει ξαναβρεθεί τόσο αυτούσια όσο και σε δόσεις στο Πλουμί. Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τις αντίστοιχες βραδιές, με παρέες που σιγοτραγουδούσαν, για χορούς, για κοινά που αγκάλιαζαν τους μουσικούς, και για πολύ καλές επιλογές τραγουδιών που μας έβγαζαν κάποια οικειότητα, ζητήματα πολύ σημαντικά, και που επαληθεύτηκαν και το βράδυ της Τσικνοπέμπτης.
Ωστόσο θα θέλαμε να πούμε αυτή τη φορά και κάποια πράγματα παραπάνω, που αξίζει να σημειωθούν.
Αν κανείς ξεπεράσει την επιτυχία των παιδιών να παίξουν για τον κόσμο, αυτή τη φορά κάτω από το παραθυρόφυλλο, να ταιριάξουν μεταξύ τους με κάθε τρόπο, να συνδιαστούν ταυτόχρονα και ανά στιγμές ανά δυο και ανα τρεις και να μας ταξιδέψουν σε ένα μεγάλο φάσμα μουσικής, από τη μικρά ασία μέχρι τον Πειραιά και πιο πέρα και από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη, παράγοντας ένα αποτέλεσμα αντάξιο ενός γλεντιού στο Πλουμί αλλά και ενός γλεντιού παραμονές αποκριάς ξεσηκώνοντάς μας σε χορό και τραγούδι μαζί με αρκετές σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο, που έκαναν τη βραδιά πιο χρωματιστή, νομίζουμε ότι έγιναν αυτή τη φορά εμφανή και άλλα εξίσου σημαντικά στοιχεία.
Κατ'αρχήν δεν ήταν λίγες οι στιγμές όπου πρόσεχες στην τετράδα ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν και το έδειχναν με πολλούς τρόπους. Αυτό που προσπαθούμε να πούμε είναι ότι ένας μουσικός που σου δίνει την αίσθηση ότι γίνεται ένα με το όργανό του χωρίς ωστόσο να το φωνάζει, τόσο πολύ, που μπορεί να εκφράζεται με αυτό λες και μιλάει ο ίδιος, λέγοντας παλιές φράσεις με το δικό του τρόπο ή και φτιάχνοντας καινούργιες,κάνοντας τη στιγμή αυτή μοναδική, ξεπερνάει κάθε όριο προσδοκίας, αν και κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι ο προορισμός κάθε μουσικού, και αυτό είναι κάτι που ζήσαμε εκείνη τη βραδιά.
Επίσης όπως έχουμε πει πολλές φορές, αγαπάμε τα παιδιά που παίζουν μουσική, όχι με σκοπό να χτίσουν και να αναπαράγουν την εικόνα που ήδη έχουμε γι αυτούς, αλλά κάθε φορά μας ξεδιπλώνουν απλόχερα τα δώρα τους. Όταν αυτά τα δώρα μάλιστα είναι η σεμνότητα, η σταθερότητα αλλά και νέοι συνδιασμοί και φόρμες, πράγματα που ήδη ξέραμε και μας έλειψαν είτε που εμφανίστηκαν μπροστά μας εκείνο το βράδυ, είναι άλλος ένας λόγος που η στιγμή γίνεται ανεπανάληπτη. Και αυτό είναι κάτι που ζήσαμε έντονα εκείνη τη βραδιά.
Τέλος, όταν τέτοιοι άνθρωποι, που συνδυάζουν τα παραπάνω, διαθέτουν επίσης την επιτομή ενός μουσικού, που είναι η χαρά του να παίζει με άλλους, είναι φυσικό να τραβάνε όλη μας την προσοχή, και όχι μόνο τη δική μας,πολύ περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα, αναμενόμενα και μη, καλά και όχι, που ζήσαμε εκείνο το βράδυ με τις σερπαντίνες, τους χορούς και το αποκριάτικο κλίμα.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στο άλμπουμ εδώ.

Κάπως έτσι πέρασε και η Τσικνοπέμπτη στο Πλουμί

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου