Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Ένα γλέντι που δε θέλαμε να σταματήσει, την Κυριακή που πέρασε στο Πλουμί










 Και αφού τα χιόνια άρχισαν να πέφτουν το βράδυ που ο Ψαρογιώργης ολοκλήρωνε τη μοναδική βραδιά της Δευτέρας στο Πλουμί, και στρώθηκαν στις Αρχάνες και στη γύρω περιοχή, ντύνοντας το Γιούχτα στα λευκά και κάνοντας δύσκολη έως ακατόρθωτη την κυκλοφορία, και αφού το θερμόμετρο έφτασε σε πολύ χαμηλά επίπεδα, το Πλουμί έμεινε για δύο ημέρες κλειστό και έπειτα από αυτό φτάσαμε αισίως στη δεύτερη Κυριακή του 2015 με ένα νέο ξεχωριστό γλέντι.
Τρία επίσης αγαπημένα μας παιδιά, ο Αντώνης Φραγκάκης στη λύρα, ο Μανώλης Σκουμπάκης στο λαούτο και ο Μηνάς Παιγνιωτάκης στα κρουστά, ήταν οι καλεσμένοι μας την Κυριακή που πέρασε στο Πλουμί.
Είναι περιττό κατά τη γνώμη μας στην περίπτωση των συγκεκριμένων μουσικών να περιγράψει αναλυτικά κάτι εντελώς αναμενόμενο, ότι δηλαδή το Πλουμί γέμισε από νωρίς, ότι υπήρχαν χαμόγελα παντού, ότι υπήρχαν χοροί, τραγούδια, κεράσματα και κέφι. Είναι επίσης περιττό να μιλήσουμε για το πώς για μια ακόμα φορά έφυγαν όλοι χαρούμενοι στο τέλος της βραδιάς από όλα αυτά που συνέβησαν την Κυριακή το απόγευμα.
Αυτή τη φορά θέλουμε κυρίως να μιλήσουμε για τους ίδιους τους μουσικούς, μιας και κατά τη γνώμη μας είναι πολλά που αξίζει να αναφερθούν γι αυτούς και για όσα μας χάρισαν σε αυτό το γλέντι.
Και εξηγούμαστε:
Ο Μηνάς Παιγνιωτάκης με τα κρουστά του έδωσε τη γνωστή του διάσταση σε κάθε στιγμή μουσικής χθες, μια διάσταση που έχουμε ξαναζήσει στο Πλουμί ξανά, δείχνοντάς μας πώς όχι μόνο μπορεί κάποιος να παίζει κρουστά με τα χέρια, αλλά με όλο του το σώμα (ακόμα και με την έκφραση των ματιών του), να τραγουδά με πάθος, να σηκώνεται όρθιος, να συνομιλά με τα υπόλοιπα όργανα, να στέκεται ανάμεσα στους χορευτές, να χορεύει μαζί τους παίζοντας ταυτόχρονα ένα νταούλι, και πώς όλο αυτό το μετέδιδε κάθε στιγμή σε όλους εμάς.
Ο Μανώλης Σκουμπάκης μας έδειξε πώς ένα λαούτο αγκαλιάζει όλο το ηχητικό αποτέλεσμα, ακολουθεί και προπορεύεται, πολύ μα πολύ μακριά από κλασικές και τετριμμένες φόρμες μιας συνοδείας σε μια λύρα, αλλά ως τον κρίκο μιας αλυσίδας ήχων που παράγουν ένα πέρα για πέρα δεμένο αποτέλεσμα.
Ο Αντώνης Φραγκάκης μας έδειξε επίσης πώς ένας λυράρης αγκαλιάζει τη λύρα του. Μας έδειξε επίσης πώς μια λύρα αποτελεί μέρος του σώματος του λυράρη. Πώς επίσης μία λύρα μπορεί να παίξει τα πάντα χωρίς την παραμικρή υπερένταση στον τρόπο που το δοξάρι κινείται. Πώς και με βάση τα παραπάνω τρία, είναι μοιραίο ένας τέτοιος λυράρης να μη βγάζει απλό ήχο, ή απλά ποιοτικό ήχο, αλλά ήχο πραγματικά βγαλμένο μέσα από την ψυχή του. Πώς δεν πρόκειται για έναν τέτοιο λυράρη που συνδιάζει τα παραπάνω, αλλά και για ένα συγκλονιστικό ερμηνευτή, που η φωνή του μπορεί και φτάνει πολύ πιο βαθιά από τα αυτιά μας, μιας δεν πρόκειται για μια απλά ποιοτική ή ποιοτικά δυνατή φωνή. Και πως τέλος όλο αυτό το αποτέλεσμα είναι τόσο μοναδικό, που όσες φορές και να το δεις δεν το χορταίνεις.
Από όπου και να πιάσει κανείς τα παραπάνω, από τον καθένα τους χωριστά, ή και από τους τρεις μαζί, μπορεί να καταλάβει γιατί ήταν τόσο μεγάλη και ένθερμη η ανταπόκριση του κοινού χθες, που και το χώρο γέμισε ξανά και μέχρι πολύ κοντά προς τους μουσικούς, και που ταυτόχρονα υπήρχαν στιγμές που βρήκε το χώρο και τον τρόπο να χορέψει, ενώ σε όλη σχεδόν τη βραδιά τραγουδούσε, σιγανά καιδυνατά, όλα αυτά που άκουγε. Επίσης μπορεί να καταλάβει γιατί τέτοιοι μουσικοί, είναι φυσικό να χαίρονται να προσκαλούν και άλλους μουσικούς που χαίρονται να παίζουν μαζί τους, όπως έγινε χθες με το δικό μας Στέλιο Κασσαπάκη ή και με άλλους που βρέθηκαν στο χώρο.
Ένα γλέντι που δε θέλαμε να σταματήσει λοιπόν ήταν το χθεσινό στο Πλουμί και που ευχόμαστε να επαναλάβουμε σύντομα.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από το κυριακάτικο γλέντι στο Πλουμί στο άλμπουμ εδώ.





0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)